Belevenis 15 door Marlous: Laatste week werken en een week vol met afscheid nemen
Na twee fantastische weken met pa en ma en Roel en Fransje doorgebracht te hebben, werd het weer een week met hard werken voor ons. Rob had besloten nog één week Spaanse les te volgen om zo zijn Spaans nog meer te verbeteren en ik had besloten bij de sociale werken van het Santo Hermano Pedro ziekenhuis te gaan werken met de verstandelijk en geestelijk gehandicapte kinderen.
We hadden een keer een rondleiding gehad in het ziekenhuis en ook deze kinderen en ouderen stalen direct mijn hart. Allen zijn geestelijk en/of verstandelijk gehandicapt en wonen permanent in het ziekenhuis. Af en toe komt er wel familie langs en een aantal gaan er met kerst en oud en nieuw naar huis, maar de meesten niet. Dus aandacht en liefde voor hen is hier hard nodig en ik wilde dan ook liever nog een week hier werken dan nog een week Spaanse lessen volgen.
Deze week was voor mij ook weer een hele bijzondere ervaring en mijn passie om met kinderen te gaan werken wordt steeds groter. Ik werkte op de kinderafdeling en de kinderen waren ongeveer tussen de 4 en 10 jaar. Alhoewel dit moeilijk te zeggen was, want er was bijvoorbeeld een jongen, Melvin, die leek pas 3 en die was al 7,5 jaar oud. Iedere dag begon de dag met helpen eten te geven aan de kinderen. Het was zo fantastisch om te zien dat je daar al sommige kinderen mee aan het lachen kreeg… beetje praten, beetje aandacht en eten geven. Er zaten ongeveer 20 kinderen op de afdeling, allemaal in een rolstoel en 4 ervan konden zelf hun rolstoel voortbewegen en met hen kon je ook een soort van gesprek hebben. Maino bijvoorbeeld, die vroeg altijd aan iedereen zijn naam en dus ook aan mij. Na een paar keer zei ik tegen hem dat hij mijn naam wel wist en dat wist hij ook. Iedere dag ging het zo en iedere dag wist hij me te vertellen hoe ik heette. Zo bijzonder en het zijn die hele kleine dingetjes die je niet meer vergeet.
Na het eten geven, brachten we alle kinderen naar buiten en zaten ze de hele ochtend in hun rolstoel op de patio. Wij (ik was gelukkig niet de enige vrijwilligster) haalden de kinderen dan uit de rolstoel en gingen met ze spelen. Sommige kinderen wilden met de kinderspeeltjes spelen of muziek maken, zoals ik met Henri en Elmer gedaan heb en we hebben samen ook nog gezongen (dat gaat niet verder dan LALA, maar toch ook weer heel erg speciaal). Andere kinderen wilden alleen maar geknuffeld worden en bij je op schoot zitten. Het was erg fijn als ze gingen lachen of geluidjes maken van plezier. Tussendoor hielpen we nog met de kinderen verschonen en voor de lunch ging ik meestal weer naar huis.
Precies in de week dat ik daar werkte was het ‘Día del Niño’ (dag van het kind), een feestdag in Guatemala. Alle kinderen kregen ’s ochtends bij het ontbijt gelatine te eten, wat natuurlijk een feest was voor hen. Ik gaf Daniël, een jongen van 26 die alleen maar kan liggen in zijn bed, te eten en hij vond het heerlijk en bleef maar lachen. Tegen half 11 werden ze geschminkt en kwamen ook de kinderen en ouderen van de andere afdelingen naar onze tuin om het feest mee te maken. Er waren zusters verkleed als clown die een dansje gingen doen en ook was er een piñata die natuurlijk vol zat met snoepjes en die kapot ging. Ik bleef deze dag iets langer, want tijdens de lunch kregen ze allemaal taart met ijs en ik heb nog even geholpen met eten geven. Ook dit was natuurlijk een feest voor hen en ik gaf Roberto te eten die zelf precies aanwees wat hij eerst wilde eten. Weer een heel bijzondere en onvergetelijke week die snel voorbij ging en ik ben heel erg blij dat ik het gedaan heb!
Na deze week hebben we nog een week in Antigua afscheid genomen van iedereen. Bij onze kokkin, Doña Maga, kregen we om half negen ’s ochtends al een biertje en daarna een whisky voor onze ‘despedida’ (afscheid). Nadat we ze afscheidscadeautjes hadden gegeven, haalden ze twee kettingen van de muur voor ons (omdat ze ons ook zo graag iets wilden geven). Zo ontzettend lief. Ook het laatste daklozenvoetbal was weer een succes. Eens in de twee maanden wordt door “Por Eso” een voetbalwedstrijd tussen de daklozen en vrijwilligers van Antigua georganiseerd. Omdat we wekelijks de daklozen helpen op donderdagavond, kenden we ze nagenoeg allemaal. Fantastisch om ze zo blij te zien. Helaas konden de vrijwilligers niet winnen van de daklozen…
Het afscheid van onze familie, waar we zolang geweest zijn, was helaas anders dan we ons hadden voorgesteld. Op de laatste dag, die we hadden voorbereid met allemaal afscheidscadeautjes voor de familie, werd de familie weggeroepen doordat een tante van onze mama erg ziek was. Heel vervelend voor hen en later bleek dat ze overleden was. In Guatemala is het normaal dat de overledene de dag erna begraven wordt en dat de familie de hele nacht blijft waken. Zo ook dus onze familie en wij zouden om vier uur ’s nachts vertrekken, waardoor we onze familie helemaal niet meer gezien hebben. Gelukkig is ons idee om voordat we eind maart 2010 richting Nederland gaan nog langs Antigua te gaan en dan echt afscheid te nemen. Momenteel zitten we alweer drie dagen in Quito, Ecuador. We zijn de stad en de omgeving hier aan het verkennen en we zijn onze verdere reis in Ecuador aan het plannen. Hierover meer in onze volgende belevenis.
Groetjes van Marlous
