Belevenis 5: Intense momenten in Laos

Intense momenten in Laos (English)

We zijn alweer twee weken in Laos en we kunnen er geen genoeg van krijgen. Het land is erg divers en het blijft ons boeien. In dit enigszins lange verslag vertellen we enkele verbazingwekkende details over de “Secret War” en over onze trip naar Muang Ngoi Neua en Huay Sen, waar Marlous een spontane dans heeft opgevoerd.

We zijn inmiddels volledig gewend aan ons reizigersbestaan. Eén van de aspecten die onze reis zo interessant maakt, zijn de gesprekken met bijzondere mensen die je overal tegenkomt. Zo leren we veel van Pat, onze Amerikaanse Japanner, waarmee we zo’n anderhalve week gereisd hebben. Hij is een Boeddhist en we zijn tot de conclusie gekomen dat Rob met zijn levenshouding in feite ook een Boeddhist is. Gewoon de situatie accepteren zoals hij is en dankbaar zijn voor wat je hebt. Zoals onze vriend Luuk altijd zegt: “Tis zoals het is!”. Er zit meer wijsheid achter deze simpele woorden dan ik in eerste instantie vermoedde.

Genoeg filosofische uitspattingen. Laos is het land waarin we ons bevinden en graag vertellen we over wat we geleerd hebben over de “Secret War”. Het is namelijk ongelofelijk hoe deze oorlog tot op de dag van vandaag zijn sporen nalaat in het huidige Laos.

De “Secret War” vond plaats tussen tussen 1962 en 1975. Tijdens deze oorlog bestookte de Amerikaanse CIA in het geheim Laos met een gigantische hoeveelheid clusterbommen. De geheime oorlog kwam voort uit angst van de Amerikanen dat het communisme in Zuid-Oost Azië zou oprukken en om de Vietnamezen te dwarsbomen. Het zoveelste bewijs dat angst volgens ons één van de slechtste raadgevers is.

Gedurende negen jaar werd Laos gemiddeld om de acht minuten gebombardeerd door Amerikaanse vliegtuigen, zonder dat daarvoor toestemming was verleend door het Amerikaans Congres. In totaal zijn er zo’n 580.344 militaire missies uitgevoerd. Hierdoor is Laos het meest gebombardeerde land ter wereld. Je verwacht het gewoon niet.

Een derde van de bommen blijkt nog niet te zijn ontploft, waardoor de bommen tot op de dag van vandaag nog vele slachtoffers maakt onder de Laotiaanse bevolking. Kinderen die spelen, boeren die hun land bewerken en ijzerhandelaren, die vanwege de enorme armoede toch oud ijzer zoeken (en vinden) om te verkopen.

Het meest verbazingwekkende aan het hele verhaal is dat niet de Amerikanen, maar een Britse organisatie – de Mine Advisatory Group (MAG) – zich druk maakt over deze bommen. De MAG maakt momenteel de bommen onschadelijk en het duurt naar verwachting nog langer dan 100 jaar om van Laos een veilig land te maken.

In de omgeving van Phonsavan hebben een bezoek gebracht aan een uitgestrekt veld met enorme bomkraters. Zo ver als we konden kijken, zagen we velden met nog onopgeruimde bommen. Ook bezochten we een grot waarin zo’n 300 burgers zijn gedood door een raketaanval van de Amerikanen. Deze mensen schuilden voor de bommen, aldus de Laotianen. Een bezoek aan een inheems dorp leerde ons dat overblijfselen van bommen voor van alles gebruik kunnen worden, zoals palen om huizen op te bouwen, plantenbakken en barbecues. Als aandenken hebben we een lepel gekocht die gemaakt is van een Amerikaanse bommenwerper. Erg smakelijk lijkt ons!

In Phonsavan hebben we ook een bezoek gebracht aan de mysterieuze “Plain of Jars”. Op deze vlakte bevinden zich – verdeeld over drie locaties – honderden gigantische kruiken. Volgens onderzoekers zijn de kruiken 2500 tot 3000 jaar oud en men tast nog steeds in het duister over de herkomst van deze immense kruiken. Er zijn botresten gevonden, dus onderzoekers gaan ervan uit dat het graven kunnen zijn. Een aantal Laotianen wil geloven dat er whisky in opgeslagen werd. Lopen door de vlaktes is een avontuur, want er bevinden zich nog veel onontplofte bommen en je moet dan ook precies op het pad blijven.

Gisteren zijn we teruggekomen van onze reis naar Muang Ngoi Neua, een dorpje wat alleen te bereiken is via de rivier Nam Ou. Een prachtig dorpje, waar geen enkel verkeer bestaat, anders dan voetgangers en een enkele fiets of scooter.

Het landschap is adembenemend en met niets te vergelijken. We hebben een bezoek gebracht aan het inheemse dorpje Huay Sen. Er wonen 200 mensen en het is alleen te voet te bereiken. In dit dorpje kwamen we een Franse familie tegen die drie maanden met 2 kinderen van 7 en 9 een reis door Zuid-Oost Azië maken. Eén brief naar de directeur van de school bleek voldoende om drie maanden vrij te krijgen. Fantastisch! En dan nu het dansje van Marlous…. Op de terugweg naar het dorpje waar we sliepen, zo’n 2 uur lopen, begon het te regenen en moesten we door de blubber lopen. Na een 10 minuten lopen, ontdekte Marlous ontdekte bloedzuigers op haar voeten. Deze ontdekking deed haar schreeuwen en dansen in de blubber! Jammer dat het regende, waardoor Rob het niet heeft kunnen filmen, want de opname zou op nummer één zijn gekomen in de lijst van meest grappige vakantiefilmpjes aller tijde. Alleen al door de grappige harde kreten die ze uitkraamde. De bloedzuigers zijn uiteindelijk deskundig verwijderd en we hebben veilig onze wandeling kunnen vervolgen.

Dat was het voor deze keer. We zijn inmiddels in Vientiane aangekomen, waar we vanavond via Skype met de familie Janssen Sinterklaas zullen vieren.

Groeten,

Marlous en Rob