Afscheid met het aanzoek (Alotenango)

Onze 13e belevenis: Afscheid met een gouden randje!
Vrijdag 28 augustus was onze laatste dag op school. De hele week hadden we al extra genoten van al onze kindjes uit de klas, maar afscheid nemen blijft moeilijk. Maar wat een dag vol verrassingen en het hoogtepunt kwam van Rob. De verrassingen begonnen al ’s ochtends toen we aan kwamen lopen in het straatje dat naar onze school toegaat. De kinderen wisten dat het onze laatste dag zou zijn en ze kwamen allemaal naar ons toegerend en ze zeiden één voor één: ‘Vandaag is jullie laatste dag, hè…ik heb wat gemaakt voor jullie’.

De meeste kinderen konden niet wachten met het geven van hun tekeningen en kaarten die ze allemaal thuis gemaakt hadden. Ze zaten nog niet in de klas of al het moois kwam al te voorschijn en mijn tranen kwamen toen natuurlijk ook al. Maar hoe kan het ook anders als ze voor je opschrijven: ‘Los quiero mucho, por siempre en mí corazon’ (ik hou van jullie, voor altijd in mijn hart). Dan smelt je toch gelijk weg.

Tegen 10 uur gingen we met alle kinderen in de eetzaal een snack eten en normaal gesproken worden dan de vrijwilligers bedankt die hun laatste dag hebben op school, dus zo ook wij. Julio, de directeur van de school, richtte een aantal woorden tot ons en natuurlijk hadden wij ook een speech voorbereid. Ik begon met een aantal woorden en tussen mijn tranen door lukte dat nog aardig. Daarna nam Rob het over en hebben we nog een aantal mensen persoonlijk bedankt. En daarna kwam de grootste verrassing van de dag voor mij. Hét gouden randje op ons afscheid!

Nadat Rob klaar was met iedereen te bedanken, richtte hij zijn woord tot mij en zei hij dat hij mij ook nog iets wilde zeggen en vragen. Vervolgens ging hij, ten overstaande van alle kinderen van de school, op ‘onze gesponsorde vloer’ op zijn knieën en vroeg hij mij, in het spaans natuurlijk, ten huwelijk. Wat een ontzettende verrassing en natuurlijk zei ik tussen mijn tranen door gelijk ja! Wat een mooi afscheid van onze indrukwekkende tijd op school!

Maar het feest was nog niet afgelopen. We moesten weer terug de klas in en daar hadden onze kindjes vanalles voorbereid. We kregen gedichtjes voorgedragen, een dansje, een kadootje (Rob een zelfgemaakte armband en ik een zelfgemaakte ketting) en ook allemaal hadden ze nog een tekening voor ons. Het leek net of onze bruiloft al begonnen was. Ze wilden ons maar niet laten gaan. Ze bleven ons knuffelen en uitzwaaien totdat we echt weggingen. Voor altijd zijn zij ook in ons hart en zeker weten dat we hen nog eens gaan opzoeken.

Het was voor ons een onvergetelijke dag met voor mij een onverwacht, maar heel erg bijzonder, gouden randje!

Warme groet,

Marlous