Ciudad Perdida en Punta Gallinas

Stijlvolle afsluiting van 2009 en een onbeschrijfelijk begin van 2010
Na onze avonturen met Peter zijn we er weer samen op uitgegaan om onze verzameling mooie momenten verder uit te breiden. We hadden al verteld wat voor prachtig land Colombia is, maar het mooiste hebben we toch echt tot het laatst bewaard weten we nu (sorry Peter). Na een voortreffelijk kerstdiner op kerstavond met Catherine en Duncan (onze Australische vrienden) verzorgd door Rob in de afthanse keuken van ons hotel, zijn we twee weken afgesloten geweest van de buitenwereld. Eerst een week lang in de jungle, op weg naar Ciudad Perdida en daarna de woestijn in, naar Punta Gallinas, het noordelijkste puntje van Colombia (en tevens ook van Zuid-Amerika).

Ciudad Perdida
Van veel reizigers hadden we gehoord dat Ciudad Perdida een must is als je Colombia aan doet. We hoorden dat de ruïnes minder indrukwekkend zijn, maar dat de weg ernaar toe zeker de moeite waard zou zijn. Dit keer werd weer bevestigd wat we altijd verkondigen: je doet er goed aan om te reizen zonder vooroordelen of hoge verwachtingen, dan geniet je des te meer van al het moois je onderweg te zien krijgt. Toen we namelijk na een tweedaagse trektocht door de jungle aankwamen in de oude stad, werden we overwelmd door de schoonheid van de stad en zijn lokatie. Dat zo diep in de jungle een dergelijke stad heeft kunnen bestaan is werkelijk ongelofelijk. De plek is pas in 1975 ondekt door grafrovers en tot enkele jaren terug was de plek bezet door de guerilla strijders. Nu doet de regering mondjesmaat zijn best om de stad te conserveren. Aan militairen, die de toeristen beschermen, allerlei spullen willen ruilen en vooral met de blonde dames op de foto wilden, was geen gebrek.

Punta Gallinas
Eenmaal terug uit Ciudad Perdida hadden we maar één enkele nacht om wat bij te komen, want we moesten de volgende dag al om 5 uur ´s ochtends paraat staan voor het vertrek naar Punta Gallinas. Jammer genoeg zijn Catherine en Duncan op het laatste moment afgehaakt in verband met een beschadigd oog van Catherine. Gelukkig was het niet ernstig. Hierdoor waren we met z´n tweeën inclusief chauffeur José, een aardig lief mannetje die veel van auto´s afweet en veel bier kan drinken. Dat bier drinken was misschien dan wat minder, maar dat hij veel van auto´s afwist was erg handig midden in de woestijn (zijn expertise hebben we een aantal keren nodig gehad). Oudjaarsavond hebben we onder het genot van een biertje en een wijntje gevierd in Cabo de la Vela. Een klein plaatsje dat nog enigszins bewoond is en redelijk wat Colombiaanse toeristen huisvest. Om 8 uur ´s ochtens vertrokken we voor een 5 uur durende rit door een sprookjesachtig mooi, maar nauwelijks begaanbaar gebied naar Punta Gallinas. Punta Gallinas is een ongelofelijk uitgestrekt gebied dat omringd is door lange verlaten stranden en zandduinen. Het is een onwerkelijke wereld, zo appart en zo mooi. We hebben veel foto´s gemaakt, maar niet één foto komt zelfs in de buurt van hoe het werkelijk is. We sliepen in chinchorros (luxe hangmatten) en werden voortreffelijk verzorgd door een lokale Wayuu familie. Een trip om nooit meer te vergeten (jeej wat maken we dit veel mee tijdens onze reis).

Inmiddels zijn we weer terug in de bewoonde wereld en klaar voor ons volgende avontuur. Op naar Argentinië! We vertrekken vanavond (6 januari) richting Córdoba en gaan daar een aantal dagen doorbrengen met Mariangeles, een vriendin van ons.

Tot slot wensen we iedereen een super 2010, met heel veel liefde, geluk en gezondheid! Dat jullie allemaal maar net zulke mooie momenten erbij weten te krijgen als wij!

Liefs, Marlous en Rob