Huisbezoek in Alotenango

Onze 12e belevenis: Huisbezoek aan de kinderen van onze school, zet je schrap!
Deze week hebben we huizen bezocht van een aantal kinderen van onze school. Het was een indrukwekkende dag. Nu begrijpen we waarom alle kinderen zo graag naar school gaan in Alotenango. Hetgeen waar deze kinderen wonen zijn geen huizen te noemen. Elke familie heeft zijn specifieke verhaal. We blijven ons verbazen hoe vrolijk en opgewekt de kinderen blijven, ondanks de armoede die ze lijden. We beschrijven hieronder vier huisbezoeken.

Jaqueline: “Mijn vader hield niet van me”.

Ons eerste bezoek was aan het huis van een meisje dat in onze klas zit, Jaqueline. De vader van Jaqueline heeft zijn familie in de steek gelaten en Jacqueline woont nu samen met haar zusje en moeder bij haar opa en oma. Vol trots werden we rondgeleid door Jaqueline. Tijdens de rondleiding zei Jaqueline: “Mi padre no me quiso” en dat betekent: “Mijn vader hield niet van me”. Het huis van Jaqueline heeft geen stromend water, net als vele andere families in Alotenango. Ze halen het water bij de publieke wasbakken.

José: “Vandaag ga ik niet naar school, want ik help mijn gewonde moeder”.

De vader van José is alcoholist en soms gebeurt het dat hij zijn zelfbeheersing verliest. Vaak slaat hij dan zijn vrouw en kinderen met het hout dat voor het fornuis bedoeld is. Op foto 016 zie je dat dit pas nog is gebeurd. Twee jaar geleden heeft stichting “Constru Casa” een aantal kamers van steen voor deze familie gebouwd. Voor deze bouw waren de omstandigheden van deze familie nog slechter en leefden ze in de buitenlucht. We vroegen aan José waarom hij vandaag niet naar school ging, hij antwoorde: “Vandaag ga ik niet naar school, want ik help mijn gewonde moeder”.

Vader van Ina en Angél: “Waarom heeft god me dit aangedaan?”

Ina en Angél waren tijdens ons bezoek aan hun huis op school. We hebben een tijdje met hun vader gesproken. De arme man heeft geen opleiding genoten en is twee jaar geleden gewond geraakt door een vervelende val tijdens zijn werk. Hij is teneinde raad, want er komt natuurlijk geen geld binnen. Tijdens zijn verhaal barstte hij in tranen uit en vroeg zich af waarom god hem dit had aangedaan (uit eerbied voor de man hebben we geen foto genomen, wel van het huis). Het enige dat wij konden zeggen, was dat hij zijn kinderen heel veel liefde moest geven en dat hij er heel goed aan deed om zijn kinderen naar school te sturen, zodat zij een mooie toekomst zouden hebben.

Ana: “We hebben geen tafel, ik maak mijn huiswerk in bed”.

Ook het laatste bezoek was aan het huis van een meisje uit onze klas: Ana. Ana woont samen met haar familie bij haar opa en oma. Haar zus wil niet meer naar school en helpt haar moeder met het huishouden. Ana heeft ons laten zien dat de familie geen matrassen heeft, maar dat ze gewoon op houten planken slapen. Zelf slaapt Ana in een bed (voor zover je het een bed kunt noemen) samen met haar ouders, dat in de keuken staat. We vroegen aan Ana waar ze haar huiswerk maakte, ze zei: “We hebben geen tafel, ik maak mijn huiswerk in bed”. Net als de andere families heeft de familie van Ana geen electriciteit.

Als het in Nederland een keertje tegenzit, denk dan aan de kinderen van onze school en besef dat de problemen die we in Nederland ervaren allemaal erg relatief zijn.

Warme groeten, Marlous en Rob.